Carla su dal Buon Dio a raccontargli la storia di Sant’Edoardo in rigoroso dialetto bustocco. Quest’immagine, consegnata dall’ex parroco don Giovanni Mariano, ha portato il sorriso in un addio molto commosso a Carla Mocchetti, celebrato da don Giorgio Zordan.
In tanti hanno voluto partecipare all’ultimo saluto giovedì mattina a Busto Arsizio. Antonio, fratello della poetessa, scomparsa a 90 anni, ha letto un intenso messaggio, culminato con i suoi versi. E così ha fatto Antonio Tosi, ul Pedèla, con “Chel cha ma piasi”. Protagoniste le liriche di Carla, la sua voglia di vivere, di apprezzare ogni momento della vita e di condividerlo.
UN RICORDO
A Muchèta
Carla Mocchetti
L’è un gran piasé sentìla can’ la léngi
cont’aa só usi dúlza, ciara e cólda
cha la fà sü i paòl e da culúi iu tengi
cunt’ul só fá che da passión al grónda.
La scrìi in dul só parlá, ch’a l’è ‘l büstócu,
daa ténereza, di ricordi, d’un bel dì da sú,
da chel cha ègn dul cöi tut’in d’un bòtu
sü ul só lìbar da puesìi ch’a l’è ul “Rassù”.
Fina in dialètu dul san Marcu ul Vangèl
la s’è metüa a tradùl ‘stó ‘diaál’ da dona,
ch’a la pitüa anca, e ga manchéa chel
a lé cha da stà ferma a l’è mìa bóna.
L’ha vengiü tan’prèmi: Tarlisìti, targhi, medái,
da laùa anca cunt’ul vedàr a l’è ‘n’artista,
e pö la tröa ul tempu pa’ ‘ndà a ütà i bagài,
e chi cha ga bisögn da pèrdi mai da vista.
E par finì ga piasi stà in cumpagnìa:
cuntàla sù, scherzà e lengi i ultam scrìti;
un quai bicer insèma, dü ridài in alegrìa
dananzi a un gran bòn piàtu da bruscìti.
Giuseppe Gabri
(Camilén 19/ 11/2008)